De hand van de schepper op het plafond
kan de krachteloze hand niet bereiken
Wat daarboven op de schepping moet lijken
komt in het Vaticaan niet van de grond

Uit die onbekende hand die aanraakt
springt een vonk van leven langs vingertoppen
met een warmte die niet meer is te stoppen
de naaste die over geliefden waakt

Oog om oog, tand om tand en hij valt aan
laat ons altijd op oorlogspaden gaan
maakt kind en vrouw en man zo troosteloos

De schilder wijst andere wegen aan
wij, ik en jij bepalen ons bestaan
zonder hand of kus zijn de dagen boos

Gershwins Rhapsody in blue
La Mer van Debussy
de partituur verbergt de noten
van het wisselend  allegretto
in het kopje en de theepot
in het blauw adagio
van haar ochtendjas
in bank en behang
omspeelt
Bach’s contrapunt
hoofd en hart en ogen
het lied van Franciscus
Salomo’s Hooglied
de liefde in één beeld gevangen

Aan ’t einde van mijn levensweg gekomen
heb ik te vaak goede afslagen gemist
omdat ik, blind, verdwaalde in mijn dromen

De oude sporen zijn nog niet gewist
verborgen blijven ze mijn denken sturen
niet elke keuze leidt naar vuur of kist

Langs Dante’s trap vul ik de late uren
uit de diepte kies ik de weg omhoog
een aardse trap gaat langs kleurrijke muren

Waar schrijvers schreven, nooit een dichter loog
gaat het verhaal in nieuwe poëzie
louterend naar mijn eigen regenboog

Spatie in een zee van zinnen
uitgesproken uitgeschreven
uitgeworpen op een verre kust
afgevoerd en afgedreven
zonder tand of tijd of aangevreten
na het dompelen en duiken
aangespoeld en leeggeschonken
woorden uit de branding van de tijd

Muze van de Hoogliedschrijver is zij niet geweest
symbool van ingetogen erotiek
onder het gewicht van tijd en tranen
-er is niets meer over
dan een naakt bestaan-
zal zij god of schepper
op haar blote knieën smeken
laat me in godsnaam gaan

De obool voor Charon
is niet meer van deze tijd
de naakte dood
krijgt nu een pinpas aangereikt
de veerman van de Styx
kent alle codes
ze zijn altijd gelijk
viermaal nul is goed genoeg
hij boomt de dood
het pinnen is pas aan de overzij
het alarm zal niet afgaan
de rekening is vereffend
als je op de andere oever
een nieuwe wereld binnentreedt.

In West Side Story bezongen
meer dan de mooiste naam
zet hier Maria’s rood de toon,
hoofd intens gebogen
ogen op het kind gericht,
haar handen
leven gevend
boven helder blauw
geven mij vertrouwen:
in stralend rood
wordt liefde op handen gedragen.

de dichter van de nieuwe lente
de oude Gorter had gelijk
de kleuren spatten van de daken
in elk straat een nieuw geluid
merels schallen in de goten
tussen rode schuren
schettert een narcistrompet
als grassen groener groeien
waag ik het om even te vergeten
dat misschien morgen al
de lente zwijgt
als de vuurbal van de oorlog
ons voorgoed verblind
waag ik de verwondering
te laten blijken, naïef,
een beetje hoop te vieren.

waterwandelaar
man van het zwaard
angsthaas en verrader
mens in Petrus verpakt
hoeveel wegen nog te gaan
naar Dresden, Hirosjima
Killing Fields of Gaza
voor dat Rome aan de kim verschijnt
met de vraag:
waarheen ga jij mens
wie grijpt jouw hand
als jouw wereld
brandend, smeltend
enkel water wordt?

Je schreef
over ijdelheid
en de schijn der dingen,
over veranderingen
onder de huid van de tijd,
vandaag
verzamelen we stenen,
morgen
liggen ze langs de kant van de weg,
we vieren je Hooglied
tot de dood ons scheidt
Salomo, jij,
koning meer dan koning,
wijst met woorden
naar onze rol
in de betrekkelijkheid der dagen
als het stof is neergedaald.

Hoezo Schlemieltje?
zo trots poserend
met je oogopslag: wie doet me wat
of is het maar een pose
en was je tussen het andere verenpak
de piespaal
de laatste in de rij
de laatste bij het laatste zaadje
verliezer tussen ander kippenvenijn

zij heeft je gevonden
kleine blauwe schlemiel
zij heeft jou gezien
gekoesterd geknuffeld
een dakloos kippetje
kwam thuis
kreeg een eigen plek op een kippendoek
werd een geliefd Schlemieltje.